Tag: de beweegtherapeut

Revalideer forest revalideer!

5 minuten leestijd: revalideren is hetzelfde verlangen of doel voor ogen houden alleen dan met een strategische aanpak. Kan jij dat?

5 minuten leestijd

Run forest run!
De wind door mijn haren en mijn benen die het oude rentempo herkennen. Genieten! Voor het eerst sinds lange tijd heb ik een klein stukje hardgelopen. Drie heerlijke kilometers inclusief tussenpozen wandelen. Het beetje bij beetje terugwinnen van je oude niveau voelt ineens als een zegening. Ik besef mij goed dat dit voor ieder herstel geldt. Herstel en groei is een feestje, maar de sfeer kan zomaar omslaan wanneer je niet goed bent voorbereid of er ongenodigde gasten langskomen.

Persoonlijk record (PR)
Begin 2019 heb ik mijzelf een doel gesteld: De 5e keer dat ik 10 kilometer ga rennen tijdens de drechtstadloop ga ik mijn eigen PR eens fiks verbeteren. Een uitdaging waar ik zin in had! Na de drechtstadloop2018 heeft mijn neef mij speels uitgedaagd om een nog betere tijd neer te zetten. Hij zou komen kijken wanneer ik dacht dat het haalbaar was. Hij woont in het buitenland en ik vind het leuk om hem te zien: dus kom maar op!

Het trainen ging super. De wintersport gaf een kleine kink in de kabel. Mijn knie had ik wat verdraaid door ongekende pirouette-kunsten op de ski’s (prachtig beeldmateriaal waar ik overigens een oscar voor had kunnen ontvangen.) Na kort, maar goed herstel heb ik mijn schema weer kunnen oppakken en ging ik als een speer. Ik voelde me fit en mijn tijden werden steeds sneller.
Totdat er die ongenodigde gast op mijn voorbereiding kwam. Ik viel keihard op het beton met mijn knie Het eerste wat ik zelfs dacht was: Oh nee! Als ik maar kan rennen straks! Hier is nog wat over te lezen in deze blog (LINK) Toen dacht ik: geef het 6 weken rust en dan kan ik opbouwen. Helaas die pret bleef uit.

Revalideren is het verlangen strategisch aanpakken.
Het meest lastige van revalideren is dat je wilt belasten, maar niet wilt overbelasten. Elke dag kan die grens verschillen met een andere dag. Daarnaast wil mijn hoofd bijna altijd meer doen. De poppetjes op je schouders hebben constant strijd.
v:‘Ja, ga bewegen, lekker naar buiten, gaan!’
x:‘Nee niet rennen, dan zit je weer met een dikke knie en dan kan je je doelen weer verder vooruit schuiven.’
Links onderhandelt met rechts en andersom. Beide met goede argumenten. Ik besluit wijs te zijn en mezelf te behandelen alsof ik mijn eigen cliënt ben. In de praktijk zeg ik dit ook geregeld tegen mijn cliënten. Stel dat een dierbare nu in dezelfde situatie zit. Wat zou je diegene dan adviseren? Wanneer je daar dan naar luistert, ben je vaak daadwerkelijk geholpen omdat je je hersenen inzet, terwijl het verlangen vaak groot is om bepaalde dingen te doen.
Revalideren is hetzelfde verlangen houden, alleen dit met een strategische aanpak proberen te bereiken. Voor deze aanpak is het lange termijn denken noodzakelijk. Revalideren met behulp van een therapeut kan ook prettig zijn. De therapeut kan het proces goed in de gaten houden en je afremmen of een schop onder je kont geven daar waar nodig is.

Aanpassingen
Omdat het lange termijn doel duidelijk is (weer 10 kilometer zonder knieklachten kunnen rennen) moest er een hoop aangepast worden. De vakantieplannen zijn totaal veranderd, specifieke oefeningen zaten in mijn routine, goed gerust, niet gerend, wel gewandeld en nog wat advies ingewonnen bij collega’s van de fysiotherapie.
De uitdaging was voor mij vooral mentaal. Ik hou van rennen , zweten en springen. Lekker explosief bewegen, Daarnaast laten mijn broeken mij ook langzaamaan weten dat ik nu al maanden mijn sportbeweging mistte. Maar het meest mis ik nog dat fitte gevoel in mijn lijf.  

En dan nu weer rennen?
En dan nu begin oktober heb weer voor het eerst kunnen rennen. Vier maanden na de val op mijn knie, ruim 2,5 maand later dan dat ik dacht ik te kunnen beginnen met rennen. Wat was het lekker; een lange dijk voor mij alleen! Een groot deel van mij roept: go go go en nu door!
Dit zou ik alleen niet aan een cliënt adviseren.
Mijn persoonlijk record dit jaar is dat ik niet over mijn grenzen heen ga en rustig opbouw. Mijn PR was ik al met moeite uit mijn hoofd aan het zetten, maar nu neem ik afscheid van het lopen dit jaar in wedstrijdvorm. Om in 1 maand van 0 naar 10 kilometer op te bouwen is niet verantwoord. Vijf kilometer is ook niet slim.

Ik nodig mijn neef bij deze dan ook uit om in 2020 naar mijn nieuwe PR op de 10 km te komen kijken; het renfeestje verplaatst naar volgend jaar. 😊

Van plumpudding tot vaatdoek; wat een houding allemaal niet doet!

2 min leestijd:
Een ingezakte plumpudding, een zak aardappelen, een vaatdoekje…‘ Zo noemen mensen zichzelf soms in de praktijk. Mooie benamingen, vind je niet?
De cliënten vergeleken zichzelf met de meest uiteenlopende voorwerpen wanneer ze (bijna) klaar waren met de behandelingen. Ze hadden voor de behandelingen wel in de gaten dat ze bijvoorbeeld energie mistte om rechtop te zitten, maar er geen notie van dat ze juist door het beweeggedrag hun eigen batterij laten leeglopen

2 minuten leestijd.

Van plumpudding tot vaatdoek
Een ingezakte plumpudding, een zak aardappelen, een vaatdoekje…‘ Zo noemen mensen zichzelf soms in de praktijk. Mooie benamingen, vind je niet? Wat ik eigenlijk mooi vind daaraan is dat ze zichzelf zo achteraf of aan het einde van de behandelreeks pas noemen. Dat betekent namelijk dat ze een verandering voelen!

‘De zak aardappelen’
Een jonge vrouw van 16 loopt heen en weer in mijn praktijkruimte omdat ik dat vraag. Ik zie een stijve onderrug, daar waar ze last van heeft, en haar voeten wijzen naar buiten. Ze schopt haar benen licht voor zich uit. Haar bekken staat in een licht verdiepte holling en de romp en armen maken kleine bij-bewegingen. De schoudergordel houdt ze stijf opgetrokken. ‘Ik voel me een zak aardappelen, ik hou mezelf wel bij elkaar, maar ik heb het gevoel dat er steeds wat aardappels verschuiven in mij.’

‘De vaatdoek’
Een man, halverwege 60, leest iedere ochtend de krant, maar voelt zich fysiek dan niet goed. ‘Ik Ben zo slap en krijg mezelf niet goed overeind. Ik hang als een vaatdoekje over mijn krant, Alsof mijn hoofd veel te zwaar is’. Ik zie een man aan mijn bureau zitten op het puntje van zijn stoel met een met een tijdschrift voor zich. Zijn hoofd moet worden ondersteund door zijn handen omdat het zwaar voelt. Hij steekt zijn nek ver naar voren en zijn schouders hangen mee naar voren vanuit een gebogen bovenrug.

‘De plumpudding’
Een vrouw van begin 40 staat en loopt tijdens het onderzoek van de intake heen en weer. De voeten landen vrij hard op de grond, de onderrug is hol, de wervelkolom zakt ook in vanuit de bovenrug en de schouders staan daardoor naar voren gericht. In de meeste gewrichten wordt er gehangen, het lijf wordt niet echt gedragen. ‘Er is weinig energie in mijn lijf en het voelt zwaar, ik voel me net een ingezakte plumpudding’

Mooi achteraf
Bij (bovenstaande) cliënten geldt dat ze vaak zichzelf zo pas vergeleken met de meest uiteenlopende voorwerpen wanneer ze (bijna) klaar waren met de behandelingen. Ze hadden voor de behandelingen wel in de gaten dat ze bijvoorbeeld energie mistte om rechtop te zitten, maar er geen notie van dat ze juist door het beweeggedrag hun eigen batterij laten leeglopen.  Pas toen ze voelde wat het was om de krachten juist te verdelen over het lichaam (wat niet altijd zonder slag of stoot gaat) merkten ze op hoe ze voorheen liepen, zaten, afwas deden, werkten etc. 
Soms merken cliënten al direct verschil tijdens het onderzoek wanneer ik aanwijzingen geef om te veranderen. Wanneer ze daarna voor hun gevoel weer ‘normaal’ lopen voelen ze ineens waar ze stabiliteit in hun lichaam missen. Soms merken cliënten pas het verschil wanneer ze de nieuwe houdingen een tijdje kunnen volhouden en heeft het lichaam (en hoofd) tijd nodig om er aan te wennen voordat ze verschil voelen.

En wat zie ik?
Ik zie geen vaatdoekjes, plumpuddingen of zakken aardappelen. Ik zie mensen die onhandige spieren hebben gekozen om stabiliteit te maken. Het lijf is in protest en kan hierdoor pijnsignalen afgeven. Voorlopers van die pijnsignalen kunnen bijvoorbeeld immobiliteit, ‘strak gevoel’ of verminderde kracht of energie zijn. Het is jammer dat we die voorlopers alleen vaak niet opmerken.
Want hoe vaak heb jij iets veranderd zonder dat er een duidelijk (pijn-) signaal komt dat iets niet goed is?

Gratis gezondheidscheck
Twijfel je of je ook een pudding of een zak aardappelen bent? Of wil je je eigen voorwerp waarmee je je kan identificeren ontdekken?
Schrijf je in voor een geheel vrijblijvend en gratis houdingscheck via >>deze << link en de beweegtherapeut neem contact op om een afspraak met je te maken.

Van plumpudding tot vaatdoek; wat houding allemaal met je doet!

Hard werken is soms niks doen

Fragment: Met grote gratie struikel ik en land ik met beide knieën hard op de betonnen tegels. Mijn linkerknie heeft duidelijk eerst de val gebroken en daarna de rechter. Het voelt direct aan alsof het dik gaat worden. Er wordt snel ijs gehaald om de zwelling te stoppen. Van binnen baal ik; mijn hardloopschema ging net ontzettend goed en ik voelde me fit. Ik heb geen behoefte aan ‘revalidatie’ de komende weken>> lees meer

2 min leestijd

Klunzenkoningin
Met grote gracieusheid struikel ik en land ik met beide knieën hard op de betonnen tegels. Mijn linkerknie heeft duidelijk eerst de val gebroken en daarna de rechter. Het voelt direct aan alsof het dik gaat worden. Er wordt snel ijs gehaald om de zwelling te stoppen. Van binnen baal ik; mijn hardloopschema ging net ontzettend goed en ik voelde me fit. Ik heb geen behoefte aan ‘revalidatie’ de komende weken.

Hersteltijd
Niemand heeft ooit behoefte aan revalidatie- of hersteltijd. Ik ben nog nooit iemand in de praktijk tegen gekomen die me vertelde dat het goed uit kwam dat hij/zij zijn arm had gebroken, een hernia heeft of een burn-out. We zeggen het wel eens; ‘het zou wel lekker zijn om ziek thuis te zitten; even rust, even de dingen doen die we willen doen’. Het probleem van ziek zijn is dat je ziek bent. Je kan vaak niet zo heel veel anders. De dingen die je doet kosten meer tijd en energie. Dus die oude foto-albums afmaken die al eeuwen op je to-do-lijst staan lukt dan helemaal niet.

Inspanning op elk niveau
Iedereen heeft voor zichzelf doelen of plannen waar ze aan werken. Dingen die ze willen voltooien. Voor de ene is het blijven sporten op niveau, voor de ander kan dat het huishouden draaiende houden zijn. Vergis je ook niet in dat werk ook fysiek zwaar kan zijn. Zowel de statische (zittende of staande) beroepen als de dynamische (waarbij veel en soms zwaar bewogen wordt) beroepen.  De herhaling van dezelfde soort beweging of de duur waarmee je een lichaam belast kan het zwaar maken.

Schop onder je kont of afremmen
Sommige cliënten moet je een ‘schop onder de kont’ geven, maar anderen moet je juist afremmen. Ik weet als therapeut niet wat ik uitdagender vind. Bij een ‘schop onder iemand zijn kont’ gaat het er vaak om, om samen het vertrouwen op te bouwen dat er een verandering kan komen en de goede begeleiding geven dat de cliënt ook verandering ziet. De verandering kan hem dan zitten in bewegingen, in pijnbeleving, in activiteitenniveau, in grenzen stellen etc.
Bij het afremmen van een cliënt moeten je opletten dat je niet de inzet tempert maar wat diegene doet met zijn inzet. Vaak zijn dit de doorzetters en de ‘rouwdouwers’. Die hebben het nodig om te voelen waar de (fysieke) grenzen liggen en tussendoor (relatieve) rust te nemen. Ook zij hebben het vertrouwen nodig dat dit een verandering gaat brengen. Zij werken het hardst als ze weinig doen.

Mijn knie
Ikzelf hou wel van aanpakken en gaan, actie in de taxi! Na twee weken rust voor mijn knie (niet hardgelopen, geen lange wandelingen met rugzak gemaakt etc.) Leek mijn knie rustig en dus prima. Een kort stukje hardlopen en dat ging goed. Wat was het fijn om weer lekker bezig te zijn! Direct de smaak te pakken en een tweede keer geweest diezelfde week.
Helaas… ’s avonds in het weekend was mijn knie weer iets warm en zat er wat vocht in. Klassieke ‘rouwdouwers-valkuil’
Ik heb eerder al geleerd dat ook al wil je nu iets, als je nu over je grenzen heen gaat je hier op de lange termijn problemen van kan ondervinden. Een van mijn ‘privécoaches’ (zie vorige blog) zei eens: korte termijn fijn is lange termijn pijn. Korte termijn pijn is lange termijn fijn.
Naar maar waar. Dus nu letterlijk pas op de plaats.

Het wachten waard
Voor dit herstel staat 6 weken en zou dus ongeveer eindigen wanneer mijn vakantie begint. Het lange termijndoel is gezet. Want ik wil wel lekker zonder klachten op vakantie kunnen. Dat betekent een rem op mijn explosieve activiteiten (hardlopen etc) maar wel voldoende bewegen (geen probleem). Rustige stabiliteitsoefeningen zijn prima. Even ben ik weer mijn eigen cliënt. Ik mag nu dus heel hard werken door relatief ‘niks’ te doen.
En ja.. dan ben ik dus net zo gefrustreerd als iemand anders die zijn tijd voor het lopen aan het opbouwen was, of het huis aan het schilderen is maar dit moet afbreken i.v.m. een blessure, of de vrachtwagenchauffeur die zoveel pijn heeft door het lange zitten en daardoor alleen maar de korte ritjes kan uitvoeren.  
Korte termijn pijn is lange termijn fijn.
Korte termijn pijn is lange termijn fijn.
Korte termijn pijn is lange termijn fijn.

Ik zeg het nog maar een keer tegen mezelf zoals ik dat tegen mijn cliënten zou zeggen. Op sommige dingen is het namelijk het wachten waard. Mooie vakantieplannen bijvoorbeeld.

de beweegtherapeut, kniepijn en herstel

Coachen in de poetsdrift met rugklachten.

Samenvatting: (Privé-) Coaches om je heen zijn fijn om gedragsveranderingen te kunnen inzetten en volhouden. Maar wanneer is dit teveel? En heb je dit als therapeut in de gaten? Wat doen we ermee? Hieronder een fragment uit de praktijk

Leestijd: 1,5 minuut

Let je even op?
‘Saskia let je nog even op? Weet je nog wat je wilde? Houd je je doelen in de gaten? ‘ Ik vind het heel prettig dat ik vrienden en familie heb die me een beetje in de gaten houden. Ook al kan ik zelf heel goed bedenken wat wijs en goed is. Het is fijn als je zo allerlei ‘coaches’ hebt die het beste met je voor hebben, maar dat kan natuurlijk soms ook heel irritant zijn!

De vrouw in de praktijk
Zo ook had ik mij in de eerste 20 minuten wat vergist bij een vrouw in de praktijk. Tijdens de intake vertelde ze over haar rugklachten. Haar man die mee was vulde de informatie aan. Handig om twee perspectieven te hebben. Het gesprek verliep heel ontspannen. Een eerste opzet van het behandelplan was al vrij snel duidelijk. Er werden wat luchtige grappen gemaakt over hoe fijn het is dat je man ook coach is van je bewegingsgedrag, dat hij haar terugfluit en dat het praktisch was dat hij bij de intake is. Maar dat ze samen moeten uitzoeken of hij er elke keer bij is. Omdat het voor mij als therapeut niet uit maakt.

Op het einde werd door de aanvullingen duidelijk dat mevrouw een poetsliefhebber is. De vrouw keek ietwat schuldig toen dit naar boven kwam. Dus benadrukte ik dat het juist goed is om beweging te blijven, alleen dan wel in balans met rust en goed luisteren naar het lichaam. ‘Ik doe al veel minder dan vroeger, dus dat gaat goed’ Zei ze. ‘Het is niet meer het vaste patroon van maandag de was, dinsdag stoffen en stofzuigen etc.‘ Haar man gaf echter aan dat ze nog steeds graag (te) veel wilt doen en hierin te ver gaat. ‘Ik help haar nu in alles maar dat is voor mij ook fysiek belastend. Ik doe het graag, maar ik wil ook rust. Ze zegt dat ik niet hoef te helpen, maar ze heeft zoveel meer last wanneer ik het niet doe ‘

‘beweging’ tot poetsdrift
Op zo’n moment besef je dat er verschillende beweegredenen zijn voor het poetsen. Op een natuurlijk manier ging de man halverwege de intake weg richting de wachtkamer toen ik mijn fysieke onderzoek inzette. We hebben toen nog even verder gepraat over de poetsdrift. ‘Het geeft mij ook voldoening om dit te doen. Al zou ik er een hele dag over doen ik wil dit graag zelf blijven doen’. Aldus de vrouw.

Onafhankelijkheid is vaak een grote motivator tot (over-) belasting.

‘….en ik vind het heerlijk om dit alleen te doen. Tegenwoordig helpt hij overal bij. Ik word daar ook een beetje gek van hoe lief het ook is. Ik zie hem en hoor hem de hele dag, maar ik wil graag dat hij zijn eigen dingen weer gaat doen, dan kan ik dat ook doen.’ ‘Zullen we dan de behandelingen gewoon een-op-een houden?’ vroeg ik met een knipoog. ‘Deze 30 minuten zijn helemaal voor jou. Je kan zelf altijd kijken wat je wel of niet verteld’. Dankbaar keek ze me aan en ik zag de ademhaling naar de buik gaan en de spierspanning zakken. Stap 1 naar herstel werd gezet.

Onafhankelijkheid en eigen regie over je leven
Coaches zijn heel fijn, maar je onafhankelijkheid en eigen regie over je leven houden is een groot goed. De invloed hiervan en van de omgeving kunnen we niet vergeten als (oefen-)therapeuten. We kunnen de omgeving vaak inzetten en gebruiken, maar enthousiaste privécoaches moeten we soms ook beteugelen. De cliënt in kwestie heeft namelijk ruimte nodig voor ontwikkeling

Wie kan jou goed coachen?
Wie is jouw fijne coach?
En weet je waarom hij/zij een fijne coach is? Wat doet hij/zij?

coachen in de praktijk en in je eigen omgeving

pijn, overkoken en pasta

ik ben een pan met pasta. Het is weer zo’n dag. Zo’n dag waarbij de uren sneller gaan dan dat je bij kan houden. De goed bedoelde pauzes worden opgeslokt door andere goedbedoelde acties en je rolt van de ene activiteit in de andere. Het is al druk en je moet ook nog meer. Einde van de dag lig je gesloopt in bed met een vol hoofd en rugklachten. overgekookt….

2,5 min leestijd

Lekker pauze of toch niet?
Yes! Het is tijd voor mijn ingeplande 10 minuten-pauze. Lekker! De pauze waar ik oefeningen in kan doen. Daar gaat mijn telefoon; of ik nog even antwoord kan geven op de mail. Vooruit, dan maak ik er dit keer 5 minuten van. Terwijl ik mijn mail open zie ik dat er vragen en reacties zijn binnen gekomen via Facebook en Instagram, dus even snel antwoorden. Dan zie ik een nieuwe onbekende volger; even spieken op het profiel en dan echt weer verder met de mail. Die persoon heeft een link naar wat toffe oefeningen staan. Leuk bedacht! Kan ik daar iets mee in de groepen? Oeh nog 2 minuten…. nu snel de mail beantwoorden en dan de volgende cliënt binnenhalen. Dan hoor ik twee katten vechten achter en ga nog even snel naar de wc. Ik kom terug en het is tijd; de mail is nog niet beantwoord. Dat komt einde van de dag dan maar…

Het is weer zo’n dag. Zo’n dag waarbij de uren sneller gaan dan dat je bij kan houden. De goed bedoelde pauzes worden opgeslokt door andere goedbedoelde acties en je rolt van de ene activiteit in de andere. Het is al druk en je moet ook nog meer. Einde van de dag lig je gesloopt in bed. Wat heb ik een hoop gedaan! Maar wat heb ik nou eigenlijk echt gedaan? Mijn hoofd en lijf is er vol van.

HO STOP!

Een docent van mij vertelde eens: hoe drukker je het hebt, des te meer pauzes heb je nodig anders kook je over. Die avond voordat ik in bed lag kookte ik pasta op mijn gasfornuis en zag de vergelijking.

Ik ben een pan met pasta
Stel je hebt een pan met pasta op het vuur staan en je zet het vuur goed hoog zodat het snel kookt. Als je geluk hebt ben je op tijd bij het vuur om te zorgen dat de pan niet overkookt, maar meestal ben je net te laat. Zet je het vuur daarna lager en ‘monitor’ je pan, dan kookt hij niet over.
Oftewel, in dit geval letterlijk, gas terugnemen zorgt voor minder troep en minder verspilde energie!
Het water wordt echt niet warmer dan 100graden dus hoger vuur heeft geen zin. Zachtjes laten koken is prima. Wanneer ik het vuur hoog laat staan dan zal ik steeds moeten roeren (pauze nemen/ doorbreken), extra olie in het water gooien en het constant in de gaten moeten houden om te zorgen dat ik er op tijd bij ben. Extra stress en dus meer werk!
Dit is precies wat er gebeurt als je maar door gaat met alle activiteiten en niet even je gas terugneemt: je hebt dan een ‘overkookdag’ waarbij je (te) veel energie hebt verbruikt.

Overkookdag v.s. fysiek en slapen
Herken je ook dat je op het einde van zo’n overkookdag niet direct rustig kan slapen? Dat je eigenlijk nog even ‘rommeltijd’ nodig hebt om te schakelen? Dat komt omdat je dan de overgebleven overkookselen (ja, dat is een woord vanaf nu) van het spreekwoordelijke gasfornuis moet afhalen voordat het weer schoon is. Hoofd leegmaken en verwerken wat er allemaal wel en niet gebeurd is. Wanneer je slaapt is je hoofd hier ook druk mee waardoor je niet goed in een diepe slaap zal komen. Wanneer je niet goed slaapt zijn de gevolgen eindeloos vervelend. Helaas heeft 1 nacht slecht slapen direct nare gevolgen op je fysiek en mentale gestel. Laat staan wanneer dit er meerdere zijn…

Klachten
In de praktijk zie ik mensen met allerlei diverse klachten; rugklachten, knieklachten, hyperventilatie, schouderklachten, hoofdpijn, nekpijn, hernia , uitstraling in armen of benen.. etc. Bijna iedereen heeft ‘overkookdagen’ of veel ‘overkookmomenten’ op een dag. Sommigen hebben dit totaal niet in de gaten, anderen weten het iets te goed. Dat we willen gas geven voor anderen, voor werk of voor het huishouden ons hard willen inzetten is een mooi en goed gegeven. Dat dit ten koste gaat van jezelf en je eigen energie niet. Hierdoor raak je overbelast zowel fysiek als mentaal. Herstel hiervan is een lange (en vervelende) weg. Voorkomen is lastig, maar uiteindelijk makkelijker. De oefentherapeut Cesar / Mensendieck kan je hierbij ook helpen. Het is een open deur; maar wanneer je op jezelf let, blijft er ook nog energie over om anderen dingen te doen (werk, huishouden, gezin, mantelzorg etc.)

Dus zorg voor een schoner gasfornuis en reguleer je gas op tijd.
Wees geen overkookpasta!

pasta, de beweegtherapeut en gasformuis.

Til jij de hele dag je arm omhoog?

klachten kan je krijgen door je houding en bewegingspatroon. maar zijn we zelf kritisch genoeg om dit te analyseren? Laat een oefentherapeut cesar/ mensendieck, specialist op dit gebied, hier naar kijken.

Als ik aan jou vraag om de hele dag je arm recht omhoog te houden, dan verklaar je me voor gek. Terecht. Hetzelfde als ik je vraag of je de hele dag je schouders wilt optrekken tot aan je oren. Waarschijnlijk komen er dan (goede) argumenten dat je daar pijn van krijgt en dat het veel energie kost om dat vol te houden.

Maar wat nou als je niet weet dat je dat doet?

Dat je het niet in de gaten heb dat je op een bepaalde manier je wervelkolom gebruikt, of je schouders. Het klinkt misschien alsof jou dat niet zal gebeuren, maar het gebeurt sneller dan dat je denkt. Omdat iedereen het zo doet, of lijkt te doen, of omdat je op dezelfde wijze doet als de rest van je familie, daardoor valt het niet op.
Iedereen doet dingen op een manier die extra energie kosten voor je lijf, Ook jij! Wanneer je dit vaak doet kan dit klachten opleveren.

Mijn werk als oefentherapeut Cesar/Mensendieck heeft me laten inzien dat wij niet zo kritisch kunnen kijken naar ons eigen bewegingspatroon. Wanneer ik samen met de cliënt voor de spiegel ga staan om technisch naar het lijf te kijken hoor ik geregeld een hele scherpe analyse op het uiterlijk (negeer dat vetrolletje of litteken maar… etc.). Wanneer ik ze laat zien dat er hoogteverschillen in botpunten zitten, of wanneer ze ‘rechtop’ staan ze eigenlijk sterk in de onderrug hangen of de schouderbladen voorbij de billen naar achteren hangen gaat er een wereld voor hen open. Ze snappen wat ik zie, wat de gevolgen van die houding zijn leg ik ze uit. Daarna bekijken we samen wat we er aan kunnen doen om via de houding en het bewegingspatroon de klachten te verminderen en te zorgen dat je met meer plezier kunt bewegen.

Toen ik zelf een periode thuis zat in de ziektewet en met pijn rondliep, betrapte een vriendin en collega oefentherapeut mij op mijn houding. ‘Saskia, als je nu niet rechtop gaat lopen, maak je je klachten alleen maar erger. Merk je dat je gebogen rondloopt?’. Ik had het tot toen niet in de gaten. Ik was te veel met de pijn en de pijnverwerking bezig. Ik was bezig een goede balans te vinden tussen actief en passief zijn op een dag, maar mijn houding was zelfs ik even vergeten!  Terwijl ik destijds toch echt al een jaar als oefentherapeut werkte.

Je eigen houdings- en bewegingspatroon beoordelen is heel lastig. Je bent gewend om activiteiten op bepaalde manier te doen. Omdat ze goed bij je passen… wacht…
Omdat ze goed bij je passen?
Of passen ze bij de klachten die je hebt?
Die je er misschien zelfs wel mee creëert?

Laat eens een oefentherapeut Cesar / Mensendieck naar je houdings-  en bewegingspatroon kijken (specialist op dit gebied). Wie weet komen jullie er samen achter dat je ook de hele dag met je arm omhoog loopt 😉.

De beweegtherapeut heeft maandelijks een gratis gezondheidscheck waarbij er naar de houding- en het bewegingspatroon wordt gekeken. De beweegtherapeut doet dit in samenwerking met Mooi in Evenwicht (gewichtsconsulent). Zij kijkt naar het vetpercentage, spiermassa en BMI.  Samen streven we naar gezonde en sterke lichamen.

Het hele jaar door goede voornemens.

Een goed voornemen is snel gemaakt, maar een goed doel minder snel. Waar let je als oefentherapeut op wanneer je een doel met je cliënt maakt?

‘Ik ben inderdaad nog niet gaan hardlopen’ of ‘Door de drukte ben ik het totaal vergeten’
Voor de jaarwisseling hoor ik van cliënten een regen van allerlei goede voornemens.  Mooie doelen die ze daadwerkelijk graag willen halen en toch…. veel mensen komen in maart erachter dat de goede voornemens al een tijdje geen aandacht hebben gehad.

Het gaat hier om een verandering in je dagelijkse gedrag en bezigheden. Dat is niet zo makkelijk om te veranderen. Maar het kan wel! Ik ga hier niet als voornemens-goeroe vertellen wat voor voornemens je zou moeten nemen, want daar gaat het niet om. Het gaat mij er om dat je daadwerkelijk nieuwe gewoontes je eigen kan maken.

Het gaat om kleine behapbare doelen. Let op dat je er niet teveel maakt! Wanneer je op elke gebied iets wilt veranderen, kost dat veel energie en die energie heb je ook nog nodig om gewoon te leven. Maak je doelen zo concreet en realistisch mogelijk. ‘Ik wil gezonder leven, ik gebruik geen plastic meer of ik ga meer sporten’ is niet concreet en niet haalbaar. Iedereen kan altijd gezonder leven en altijd meer sporten. 
Wat dan wel?
Ik neem elke dag 1 stuk fruit als tussendoortje’ en ‘voordat ik wegga neem ik altijd een stoffen tas mee zodat ik geen plastic tas hoef te kopen (portemonnee, sleutels, telefoon tas= check)’ of  ‘1 x per week haal ik de kinderen lopend op uit school en ga ik stevig wandelend er naar toe’.  Iedereen kan uiteindelijk dit soort doelen maken. 

In de praktijk is het niet anders. Samen met de cliënt maken we belangrijke en realistische doelen.  ‘Goed, rechtop staan’ is veel te vaag en gaat nooit direct de hele dag lukken. Een doel als ‘op de juiste manier staan op het schoolplein of tijdens het tandenpoetsen’ is afgebakend en haalbaar. Geregeld is het nodig door middel van briefjes of een alarm op de telefoon de alertheid op dit doel te verhogen. 
Soms kom je er achter dat de gekozen momenten veel lastiger zijn dan gedacht en gaan we op zoek naar een ander beginmoment. Wanneer dit lukt, kan je gaan uitbouwen naar andere dagdelen. Dit kan dan pas omdat de actie zelf, in dit geval; ‘op de juiste manier staan’, geen energie meer kost en gemakkelijk is om uit te voeren. Dan kan de energie gaan naar het alert zijn op de houding op andere momenten. Denk aan de kassarij, al kletsend met de buurman, tijdens het koken etc.

Ik stel in de praktijk het hele jaar dus doelen met mijn cliënten, of goede voornemens zoals ze in december en januari worden genoemd. Ik praat liever over doelen, want die activeren meer en zijn in mijn ogen echt concreet. Een doel kan je een heel jaar doen. En iets doen is beter dan iets een heel jaar voornemen!

Dan is nu de beurt aan jou!
Niet morgen,
Niet vanaf maandag,
Maar nu

Wat is jouw kleine, behapbare doel wat je kan gaan doen?

gode voornemens bij de beweegtherapeut
goede voornmens het hele jaar doel is een doel